به نام خالق عشق

شاید دردناک ترین حکایت دنیا این باشد :

 در روزگاران دور خداوندی بود که عشق را خلق کرد تا مخلوقاتش عاشقش شوند و مسحور غیر او نشوند

 سپس مخلوقاتش را به جایگاهی بسیار دور تبعید کرد تا دلبری کند و مخلوقاتش برای رسیدن به پروردگارشان تلاش کنند

اما آنها دلبسته ی تبعیدگاهشان شدند و از مقصودشان غافل گشتند

خدایشان اما ازمخلوقاتش غافل نبود ؛ پس از میان آنها کسانی را برگزید تا عشق الهی را یادآور شوند

آنها بازگشت به سوی خالقشان را انکار کردند و اولیای برگزیده را یک به یک از میان برداشتند

و صاحبان تفکر قطعا میدانند روزی فرا خواهد رسید که همه ی مخلوقات در پیشگاه خداوند حاضر خواهیم گشت

و شرم بر ما زمانیکه که خداوندمان گلایه کند:

ای انسان ما به خاطر عشق به تو فرشته ی مقرب درگاهمان را از خویش راندیم و تو وسوسه های او را به ما ترجیح دادی؟

ما زمین را که تبعیدگاهِ تو بود برایت مملوء از نعمات قرار دادیم و تو سرکشی کردی؟

ما به تو وعده نعمات جاویدان دادیم و تو نعمات فانی تبعیدگاهت را ترجیح دادی؟

و ان روز قطعا روز حسرت بسیاری از ماست .

یقینا آنان که دل در گرو غیر خدا داشتند از زیان دیده گان خواهند بود.

و آنان که عاشقی کردند قطعا در آغوش پروردگارشان جای خواهند گرفت

و خوش به سعادتشان